خانه رقصان پراگ :

"برخی معتقدند «گینگر و فرد» تخریب فضای شهر پراگ را، در جایی دوباره تکرار کرد که بمب های آمریکایی در پایان جنگ دوم جهانی ساختمانی را با خاک یکسان کردند."

شاید شنیدن این حرف در مورد ساختمانی که طراح آن فرانک گری است، در نظر ما عجیب برسد. اما در شهر پراگ و در زمان مطرح شدن این پروژه، این حرف از دهان بسیاری منتقدین، روزنامه نگاران و حتی مردم عادی شنیده می شد. آنها نگران معماری و منظر شهری خود بودند. به نظر آنها طرح این معمار بنام کانادایی همان قدر شهر پراگ را تخریب می کرد که بمب های آمریکایی! شاید این مسئله برای ما که در شهرمان با انواع و اقسام ساختمان ها با طرح ها و شکل ها و رنگ های مختلف، زیبا و زشت، روبه رو هستیم چندان مهم نباشد؛ اما در شهری مثل پراگ که معماری هماهنگی در کل شهر حاکم است، این یک معضل است.
واکلاو هاول، آخرین رئیس جمهور چکسلواکی و اولین رئیس جمهوری چک، پیشنهاد ساخت مجموعه ای مسکونی در این زمین، که از زمان تخریب خالی باقی مانده بود، را به ولادو ملونیک، معمار اهل کشورش داد. قرار بر این شد که این زمین در اختیار بانک ING گذاشته شود تا بازسازی با سرمایه ی این بانک صورت بگیرد. مسئولین بانک نیز تصمیم گرفتند بنایی شاخص برای پراگ در این زمین احداث گردد. به همین منظور از ملونیک خواستند تا از یک معمار بین المللی برای طراحی این بنا دعوت به همکاری کند. وی ابتدا به سراغ جان نوول رفت، و پیشنهاد این کار را به او داد. اما نوول به دلیل کوچک بودن ابعاد سایت از قبول پروژه سرباز زد. ولی فرانک گری آن را قبول کرد و با همکاری ملونیک شروع به طراحی آن کرد. برای رسیدن به هدف کارفرما بودجه ی نامحدودی در اختیار طراح قرار داد.

در طرح معمار یک زوج در حال رقص دیده می شوند که بر سر نبش دو خیابان قرار دارند. به دلیل همین تشابه است که به ساختمان «گینگر و فرد» نیز گفته می شود. این نام از یک زوج رقاص آمریکایی، در فیلمی به همین نام اثر فدریکو فلینی 1986، برگرفته شده است. یک رستوران فرانسوی نیز با منظره ی رودخانه و شهر در طبقه ی آخر این ساختمان وجود دارد، که به صورت یک کلاه برای یکی از دو زوج رقصنده درآمده است. به نظر می رسد جداره ی ساختمان تحت یک فشار از بالا چین خورده و پنجره ها از آن بیرون زده است.

از گری چیزی جز یک معماری دیکانستراکتیو انتظار نمی رفت. اما در شهری که به خاطر ساختمان های نئوباروک، نئورنسانس و آرت نوووی خود شهرت دارد، مخالفت ها طبیعی بود. از نظر آن ها این یک فاجعه بود. با وجود همه ی این مخالفت ها بنا در فاصله ی سال های 94 تا 97 ساخته شد، و پس از گذشت حدود 10 سال جای خود را در شهر باز کرده و به یکی از جاذبه های توریستی پراگ تبدیل شده است.
این اولین بار نبود که یک شهر تاریخی با چنین مسئله ای روبه رو می شد. چگونگی طراحی در یک بافت تاریخی سؤالی بوده که همیشه محل منازعه ی معماران بوده و به جوابی که مورد قبول اکثر آن ها باشد نرسیده است. شاید معروف ترین این منازعات بر سر مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو در پاریس اتفاق افتاده باشد، که برخی منتقدین آن را پالایشگاه خواندند.
اما به نظر می رسد این بنا نمونه ای نسبتاً موفق در این زمینه است. من حق را به هر بیننده ای می-دهم که این ساختمان را متفاوت از تمام شهر ببیند، اما اگر خوب دقت کنید خواهید دید که ساختمان از محیط اطرافش تأثیرات زیادی گرفته است. مطمئناً شما بناهای دیکانستراکشن زیادی دیده اید، اگر قرار بود یکی از آن ها در اینجا بنشیند قطعاً تفاوت قابل ملاحظه ای دیده می شد. رنگ¬های غیر معمول از خصوصیات معماری دیکانستراکشن است و استفاده از فلز براق از ویژگی های معماری فرانک گری. اما در واقع در اینجا با یک دیکانستراکشن محافظه کارانه روبه رو هستیم. رنگ های بدنه ها، ارتفاع ساختمان، ریتم پنجره ها و فرم دوار در تقاطع دو خیابان با بناهای قدیمی تر شهر هماهنگی خوبی پیدا کرده است و در یک منظره از روی رودخانه این بنا به خوبی در کنار بافت قدیم شهر نشسته است.

شاید به همین دلیل خانه ی رقصان، نماد پراگ جدید شد و در سکه های طلایی که بانک ملی چک با عنوان 10 قرن معماری چک ضرب کرد طرحی از این خانه بر روی سکه ی معماری معاصر نقش بست.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: